Wenecja

Wenecja i jej piękno, to przede wszystkim niezwykle  położenie miedzy lazurem nieba i morza, na archipelagu ponad stu wysepek, wśród cichych wód laguny, które odbijają wytworna architekturę pałaców, kościołów i klasztorów. To właśnie jej romantyczny pejzaż, charakterystyczne morskie oświetlenie obiektów, refleksy wody i słońca były inspiracja wielkich weneckich malarzy kolorystów. Wenecja jest zbudowana na 117 małych wyspach i łączy ze sobą 150 kanałów połączonych przez zaskakującą liczbę 409 mostów z których tylko 3 przechodzą przez główny kanał. Teren, który one obejmują to 458 kilometrów. Mimo, że miasto wydaje się małe jest w rzeczywistości bardzo rozległe jak na swój rozmiar. Podczas gdy większość przewodników nie poleca za bardzo zgubienia się w którymś ze zwiedzanych miejsc, Wenecja jest zdecydowanie miejscem, które pozwoli nam się bezwiednie zagubić i zapomnieć na cały dzień. Wenecja nie jest zatłoczonym miastem, jej tajemnicze alejki prowadzące aż centrum miasta przechodzą w niekończące się boczne ścieżki pozwolą nam na godziny spacerów podczas których możemy rozkoszować się pięknem mijanych miejsc udając że tak naprawdę wiemy, gdzie jesteśmy.

Cechą charakterystyczną, a jednocześnie prawdziwym błogosławieństwem Wenecji, jest brak jezdni zatłoczonych pojazdami, pełnych hałasu i spalin. Komunikacja Wewnętrzna odbywa się drogą wodną, która tworzy sieć 150 kanałów połączonych między sobą. Głównymi arteriami są: Canal Grandę, Canale di Cannaregio i Canale delia Giudecca, którymi kursują stateczki o różnych numerach, pełniące funkcje tramwajów wodnych. Pozostałe kanały są znacznie węższe; mierzą przeciętnie 4-6 m szerokości, umożliwiając przejazd jedynie gondolom, małym motorówkom i niewielkim barkom, zaopatrującym sklepy. Małe kanały noszą charakterystyczne dla dialektu weneckiego nazwy: rio lub riello np. Rio San Barnaba.

Gondole

Nieodłącznym składnikiem pejzażu Wenecji są gondole. Pełnią one funkcje najstarszego środka lokomocji na wodach laguny. Historia gondoli sięga VII w, była ona znana i używana za czasów pierwszego doży Anafesta Paoluccia.  Każda gondola ma oryginalną formę i budowę, robi wrażenie delikatnej, wywrotnej łupinki, podczas gdy naprawdę jest niesłychanie stabilna i mocna, a jednocześnie wytworna w linii. Kiedyś gondole były różnokolorowe, obite kosztowną materią często drapowaną i wyłożone poduszkami. Od 1562 r. z rozkazu Senatu Weneckiego zaczęto je malować na czarno. Rozmiary i kształt gondoli są ściśle określone. Jej długość wynosi 11 m, szerokość – 1,75 m, nośność – do 6 osób. Wysmukły kształt lodzi i płaskie dno doskonale odpowiadają nawigacji na wąskich i niezbyt głębokich kanałach. Dziób gondoli ozdobiony jest żelaznym okuciem w formie wielozębnej halabardy. Wiosłowanie wymaga od gondoliera specjalnej sprawności, ma on do dyspozycji tylko jedno wiosło bez steru, osadzone z prawej strony, którego używa stojąc cały czas na rufie. Tradycyjny strój gondoliera składa sie ze słomkowego kapelusza I kolorowa, wstążka, koszulki w pasy i ciemnych spodni.

Zabytki Wenecji

Z lotu ptaka miasto ma kształt ryby przeciętej ogromną, odwróconą literą S, uformowaną przez Kanał Grandę. Najstarszą część stanowi strefa wokół mostu Rialto, gdzie na początku IX w. przeniosły się władze laguny. Tu na wysokim brzegu powstało pierwsze skupisko miejskie Citta di Rialto, które wkrótce przyjęło nazwę Venezia. Wene-cjanie przeprowadzili najpierw wielkie roboty ziemne, przystosowując istniejący teren do potrzeb przyszłego miasta. Wykopano sieć kanałów, a ziemia z nich została zużyta do podwyższenia i wzmocnienia terenu. W ten sposób zbudowano Kanał Grandę i liczne mniejsze kanały.Brzegi kanałów łączy ok. 400 mostów. Kiedyś budowano mosty wyłącznie drewniane i płaskie, po których można było przejechać konno. Od 1486 r. rozpoczęto budowę mostów murowanych, najczęściej w formie łuku ze stopniami, ozdobionego poręczą lub balustradą. Z mostów drewnianych, oryginalnych, zachowało się zaledwie kilka, m.in. Ponte di San Pietro di Castello, Ponte del TAbbazia delia Misericordia i Ponte di San Alvise. Mosty żelazne pojawiły się w XIX w. za czasów austriackich. W czasach Republiki istniał specjalny urząd miejski Proweditori di Comun, sprawujący nadzór nad stanem ulic i mostów. Do najbardziej znanych mostów należą: Ponte Rialto najstarszy na Canal Grandę, Ponte dei Sos-piri, łączący Pałac Dożów z więzieniem oraz Ponte de la Pagia na Riva degli Schia-voni. Do znanych należy również Ponte dei Pugni przy kościele San Barnaba. Wywodzi on swą nazwę od walk na kije, a później na pięści (pugne), jakie odbywały się tu tradycyjnie między mieszkańcami dzielnicy Castello i Dorsoduro. W XVIII w. obyczaj ten został zniesiony ze względu na śmiertelne przypadki zdarzające się w czasie bójek. Walki na pięści odbywały się również na innych mostach Wenecji, jak Ponte di Santa Fosca i Ponte de la Guerra na Rio San Giu-liano.Również place weneckie noszą nazwy odmienne od przyjętych. Określenia piazza używa się jedynie do placu Św. Marka i przyległych doń placyków oraz placu Roma. Pozostałe zachowały stare brzmienie weneckie campo lub campiello, to ostatnie dla oznaczenia małych placyków, jakich pełno w Wenecji. Campa i campiella weneckie pełne były gwaru, ruchu i uroku. Ich wdzięk i atmosferę utrwalił Carlo Goldoni w swojej komedii p.t. Campiello, Kilkoma słowami warto opisać pałace weneckie, które w odróżnieniu od budowli innych miast tej epoki nie miały charakteru zamków czy fortec, lecz wspaniałych, luksusowych rezydencji magnackich. Prawie nie spotykane są wieże obronne, nawet w Pałacu Dożów. Fakt ten wiązał się z poczuciem całkowitego bezpieczeństwa obywateli arystokratycznej Republiki Weneckiej, która panowała niepodzielnie na Adriatyku i nie obawiała się zagrożenia od strony lądu. Główną cechą charakterystyczną domów i pałaców weneckich jest ich lekkość, którą zawdzięczają ażurowym loggiom i oknom wielodzielnym. Ozdobą wielu domów, a szczególnie dziedzińców pałacowych są schody (scala) zewnętrzne otoczone balustradą lub arkadami, prowadzące do loggii lub na taras. Spośród najbardziej pięknych i znanych wymienić należy schody w pałacu Ca’ d*Oro i Scalę Bovolo w Pałacu Conta-rini. Innym elementem dekoracyjnym typowego dziedzińca są małe studzienki (vere da pozz’o)y rzeźbione w marmurze lub brązie, które z czasem stały się również akcentem artystycznym placów, jak np. vera da pozzo przy bazylice Ss. Giovanni e Paolo, na dziedzińcu Pałacu Dożów i Ca’ d’Oro.

Bazylika Św Marka

Najcenniejszy i najwspanialszy zabytek sakralny Wenecji, obiekt zachwytu znawców sztuki i rzesz turystów z całego świata. Sławny dzięki swej oryginalności, historii, pięknu i bogactwu artystycznemu. <strong>Bazylikastrong> Św. Marka jest doskonałym w harmonii arcydziełem architektury późno bizantyńskiej, romańskiej i gotyckiej. Jej wnętrze jest prawdziwym muzeum, gromadzącym najświetniejsze zabytki artystyczne sztuki bizantyńskiej, przywiezione ze zwycięskich wypraw na Wschód lub wykonane przez utalentowanych mistrzów weneckich. <strong>Bazylikastrong>, o długości 76 m, szerokości fasady 52 m, transeptu 62 m, wysokości kopuły centralnej 43 m zewnątrz i 28 m wewnątrz, zbudowana jest na planie krzyża greckiego, którego skrzyżowanie i równe ramiona przykryte zostały pięcioma kopułami nadającymi jej charakter orientalny. Architektura świątyni i wnętrza, sprawia, że kościół Św. Marka jest dziełem jedynym w swoim rodzaju w Europie łacińskiej i jednocześnie tak doskonałą w formie enklawą architektury bizantyńskiej we Włoszech.

Pałac Dożów

Zwany Palazzo Ducale, to wspaniała siedziba dożów i najwyższych organów władzy Republiki wyraża przepych i potęge a jednocześnie stanowi wspaniałe arcydzieło weneckiego gotyku. Placyk Św. Marka z widokiem na wyspę Św. Jerzego i potęgę Serenissimy, a jednocześnie stanowi najwybitniejsze arcydzieło gotyku weneckiego. Oryginalne wnętrza tworzą unikalną pinakotekę, gromadzącą wybitne dzieła najlepszych malarzy szkoły weneckiej, które zostały wykonane specjalnie dla tych pomieszczeń.

Karnawał w Wenecji

Zabawy karnawałowe odbywające się w Wenecji można zaliczyć jako największą zabawę uliczną z jaką można się spotkać w całej Europie. Przez cały karnawał, codziennie na placu przed bazyliką świętego Marka organizowane są parady maskowe, spośród których wybierana codziennie zostaje najpiękniejsza maska. Oczywiście jedną maskę można założyć tylko jeden raz. Odbywa się to właśnie w tym miejscu ze względu na to, że nawet do dnia dzisiejszego plac świętego Marka jest uważany za najpiękniejszą salę balową w całej Europie, ponieważ po pierwsze jest on bardzo obszerny, a po drugie otoczony jest przepięknymi architektonicznymi wręcz cudami. Zasadniczo dawniej kulminacja całego karnawału w Wenecji odbywała się pomiędzy Tłustym Czwartkiem, a Środą Popielcową, ale w dzisiejszych czasach przebierańców można spotkać na ulicach weneckich już w drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia, a prawdziwy wysyp karnawałowych masek i kreacji można zauważyć w Sylwestra i w Nowy Rok. Do Tłustego Czwartku karnawał trochę się chowa i rzadziej można dostrzec przebierańców, za to właśnie przez ten końcowy tydzień karnawału następuje kulminacja i wszyscy się bawią i przebierają. Dotyczy to głównie stałych mieszkańców Wenecji, aczkolwiek turyści również bardzo chętnie biorą w takich zabawach udział lub choćby się im przyglądają.

Weneckie maski

Dawnej maska, główny atrybut karnawału, służyła Wenecjanom, do ukrycia swojej tożsamości, płci, pochodzenia społecznego a nawet, jak to umożliwiały niektóre maski, do zmiany głosu właściciela.
Obecnie wręcz przeciwnie – chociaż maska nadal skrywa twarz, jest atrybutem który służy aby się pokazać, zaprezentować, olśnić. Dawniej maski były raczej skromne, miały np. skrywać nieprawdopodobnie drogą biżuterię, z którą obnosiły się Wenecjanki – dzisiaj coraz częściej same maski przypominają dzieło jubilera. Na pewno maski, stroje są szczególnie atrakcyjne dla turystów, dla Wenecjan pewnie też …  chociażby dlatego żeby przyciągnąć rzesze turystów z całego świata w najbardziej nieatrakcyjnym okresie roku.

Więcej o tym pięknym mieście można przeczytać na stronach:

Wenecja, Wenecja Oline